شاهنامه فردوسی: در ایران باستان هر کس به ناموس کسی چشم داشت، کشته میشد. یا دار زده میشد یا زنده به گور میشد.
کسی کو کند بر زن کس نگاه..
چو خصمش بیاید بدرگاه شاه..
نیابـد به جز چاه و دار بلند..
که با دار تیرست و با چاه بند.. ((
خوشحالیم که واقعیتها برای جامعه روشن میشود.))