عالیه عطایی در مرز ایران و افغانستان به دنیا آمده است. چه بسا تا امروز بارها و بارها -مثل خیلی‌های دیگر از هم‌وطنان افغانش- طعم آزار و تحقیر را چشیده باشد. آیا این تجربه‌ها موجب شده او خودش را دستکم بگیرد یا به داشته‌های درونی‌اش شک کند؟ شاید آری، شاید نه، اما در هر حالت او را راهی پیدا کرده است تا بیشتر و بیشتر با خود واقعی‌اش روبرو شود و آن را همان طور که هست، بفهمد و بپذیرد: «داستان‌نویسی»
نوشتن قصه‌ی آدمها برای او راهی‌ست برای خروج از محدوده‌ی امن و راحت و قرارگرفتن مجدد بر «نقطه‌ی صفر مرزی».