معماری سنتی در منطقه خشکسال ایران، به عنوان یکی از اهمیت‌های فرهنگی و معماری ایران باستان، نمایانگر تلفیق منحصر به فرد بین فرهنگ، طبیعت، و نیازهای زندگی در مناطق خشکسال است. این نوع معماری از اصول محیطی منطقه موجود استفاده میکند و بهره‌وری منابع طبیعی را در نظر می‌گیرد. استفاده از مصالح محلی مانند گل، گلاب، طویله و آجر به منظور ایجاد ساختمان‌های سرد در تابستان و گرم در زمستان، یکی از ویژگی‌های بارز این نوع معماری است. به عنوان مثال، باغ‌های ایرانی، خانه‌های خوابگاهی و آبادی‌های زیرزمینی از جمله ساختمان‌های معروف این منطقه هستند که به طور کامل با آب و هوای خشکسال ایران سازگاری داشته و به عنوان نمونه‌های برجسته معماری سنتی این منطقه شناخته می‌شوند.