در دکلمه "در کوه‌کنی بود فرهاد پیشه‌ی ما" شاعر با واژه‌ها و انتخاب کلمات منحصر به فرد خود، زیبایی و عمق داستان فرهاد و شیرین را به تصویر می‌کشد. او از ترکیب زندگی و مرگ، عشق و هوس، جنگ و صلح برای نقل قصه‌ای درخشان از عشق بی‌پایان و تلاطم احساسات استفاده میکند. این دکلمه با نثر منثور و زبان غنی و کنایه‌هایی از ادبیات فارسی، خواننده را به دنیایی پر از روایت و احساسات عمیق می‌برد.