این جمله بیانگر احساسی است که یک شخص در طول زندگی خود تجربه کرده است. این جمله نشان دهنده این است که همیشه یک خلاء یا حالت ناقص و ناپر که شخصیت و زندگی یک فرد احساس می کند و باعث می شود زندگی او کامل و رضایت بخش نباشد. این حالت ممکن است به علت عدم وجود یا عدم تحقق آرزوها، تلاش برای پیدا کردن هدف و معنی در زندگی، یا احساس تنهایی و انزجار باشد.