در یک صحنه کمدی، حسن ریوندی با انتقاد های سرسخت به نرگس محمدی می پردازد، اما متوجه می شود که او به انجام کارهایی که نیازمند تحسین است می پردازد. این شوخی نشان از طنز و برتری دارد و نشان می دهد که در نهایت حسن ریوندی هم از پژوهشگاهی که از آن خبر دارد تحسین و احترام دارد.