این عبارت یک ترانه معروف از شاعر معاصر ایرانی، هوشنگ ابتهاج است که در آن به مهتر پاشایی، بازیگر معروف ایرانی، اشاره شده است. شاعر در این ترانه به مهتر پاشایی اجازه می‌دهد که به عنوان یک آزاد انتخاب کننده، به دنبال آرمان‌های خود بگردد و از زندگی بپرسید. این عبارت نشان از احترام و تقدیر شاعر نسبت به این بازیگر محبوب دارد.