ویژگی های خوب من، برای من مسئولیت می آورد!
مثلاً اگر من بپذیرم آدم شادی هستم، باید همیشه رفتاری داشته باشم که شادی من را نشان دهد. پس انکارش می کنم!
لطفاً پذیرفتن و انکار نکردن خوبی های خودتان را با خودپسندی و یا فروتنی و تواضع اشتباه نگیرید!
مثلاً فرض کنید به شما بگویند: تو چقدر خوب می توانی در جمع صحبت کنی!
پاسخ شما در حالت های مختلف به این صورت خواهد بود:
اگر کسی باشی که ویژگی های خوبش را انکار می کند:
نه! من آن قدر هم خوب نیستم.
نه بابا! فقط همان یک بار بود.
نه! آن روز فرق می کرد. چون داشتم راجع به حیطه کاری خودم حرف می زدم.
اگر آدم خودپسندی باشی:
من که عادی صحبت می کنم. شاید بقیه خیلی بد حرف می زنند!
اصلاً من از بچگی مثل بلبل صحبت می کردم!
نظرت برای من مهم نیست!
و …
اگر سعی در فروتنی و تواضع داشته باشی:
نظر لطف شماست.
حتماً کسانی هستند که بهتر از من صحبت می کنند.
خودت هم خیلی خوب صحبت می کنی!
کسی که ویژگی های خوب خود را انکار می کند، سعی دارد از مسئولیت های احتمالیِ حاصل از آن ویژگی های خوب جلوگیری کند.
مثلاً همان کسی که خوب در بین یک جمع صحبت می کند را درنظر بگیرید.
او از ترس اینکه مبادا از او انتظاراتی داشته باشند، ویژگی خوب خود را انکار می کند.
چه انتظاراتی؟
به عنوان مثال:
باید در جشن تولد پسرم برای ما صحبت کنی!
حتماً می توانی به من هم یاد بدهی خوب صحبت کنم.
و…
افرادی که عزت نفس بالایی دارند، ویژگی های خوب خود را می پذیرند!
کسی که عزت نفس بالایی دارد، ویژگی های خوب خودش را می پذیرد. چون برای شخصیت خود ارزش قائل است. او تفاوت فروتنی، خودپسندی و عزت نفس را می داند. بنابراین آگاهانه رفتار می کند و خوبی هایش را انکار نمی کند!
شم