با دقت به کلیپ بالا توجه نمایید. در ادامه پست قبلی در مورد دستگاه تنفس، عمل تنفس به طور معمول یک فرآیند ناخودآگاه، غیر ارادی، و خودکار بوده، که کنترل تنفس (تهویه) به مکانیسم های فیزیولوژیکی درگیر در کنترل تنفس، یعنی حرکت هوا به داخل و خارج از ریه‌ها اشاره دارد، و تهویه تنفس را تسهیل می کند. تنفس به استفاده از اکسیژن (O2) و از بین بردن دی اکسیدکربن(CO2) توسط بدن و سلول (در تنفس سلولی) اطلاق می شود. مهمترین کارکرد تنفس، تأمین O2 برای بدن و دفع CO2 است. در اکثر شرایط، فشار جزئی CO2یا غلظت آن میزان تنفس را کنترل می کند.
گیرنده های شیمیایی محیطی که تغییرات در سطح اکسیژن و دی اکسید کربن را تشخیص می دهند در بدنه آئورت شریانی و بدنه کاروتید قرار دارند . گیرنده های شیمیایی مرکزی در درجه اول نسبت به تغییرات pH در خون حساس هستند (که ناشی از تغییر در سطح CO2 است). اطلاعات مربوط به گیرنده های محیطی در امتداد اعصاب به گروه‌های تنفسی مرکز تنفس منتقل می‌شود. چهار گروه تنفسی، دو عدد در مدولا (بخشی در ساقه مغز) و دو عدد در پل مغز وجود دارد. این دو گروه در پل مغز به عنوان گروه تنفسی پونتی شناخته می شوند. گروه تنفسی پشتی - در مدولا ، درگیر در دم است، گروه تنفسی بطن - در مدولا ، درگیر در بازدم است، مرکز پنوموتاکسی هسته‌های مختلفی از پل مغز، مرکز آپنهستیک - هسته پل مغز.
از مرکز تنفس، عضلات تنفسی، به ویژه دیافراگم، فعال شده، که باعث حرکت هوا در داخل و خارج از ریه‌ها می‌شود. سطح CO2 در زمان استفاده از اکسیژن شروع به کم شدن میکند، و تولید آن در زمان ورزش کردن و فعالیت افزایش میابد. CO2 در خون تا حد زیادی به عنوان یون‌های بی کربنات (HCO3) انتقال می یابد، با تبدیل ابتدا به اسید کربنیک (H2CO3) ، توسط