گونه‌ای وزغ بزرگ خشکی‌زی بومی آمریکای مرکزی و جنوبی است که توسط انسان به جزایر متعددی در اقیانوس آرام و دریای کارائیب و شمال استرالیا وارد شده و به دلیل تأثیرات مخربی که بر محیط زیست این مناطق گذاشته در فهرست بدترین صد گونه مهاجم دنیا قرار دارد.
این دوزیست به وزغ دریایی و وزغ غول‌پیکر نوگرمسیری هم معروف است، اما برخلاف نامش ارتباطی با محیط دریایی ندارد و یک گونه کاملاً خشکی‌زی است که فقط برای تخمگذاری به محیط‌های آبی می‌آید. این دوزیست اندازه بزرگی با میانگین طول ۱۰ تا ۱۵ سانتیمتر دارد و بزرگترین نمونهٔ آن ۳۸ سانتیمتر طول و ۲ کیلو و ۶۵۰ گرم وزن داشته‌است.
وزغ نیشکر رشد جمعیت سریعی دارد و موفقیتش در افزایش جمعیت ناشی از شیوه تغذیه‌ای فرصت‌طلبانه‌اش است. وزغ نیشکر رژیم غذایی غیرمعمولی در مقایسه با خویشاوندان خود دارد و هم از غذاهای زنده و هم از غذاهای مرده تغذیه میکند. آنها انواع جوندگان، خزندگان، پرندگان و دوزیستان کوچک و بسیاری از بی‌مهرگان را می‌خورند و از گیاهان و زباله‌های خانگی هم تغذیه می‌کنند.
انسان‌ها وزغ نیشکر را با خود به نقاط مختلف دنیا برده‌اند تا با اشتهای سیری‌ناپذیری که دارد، آفت‌های کشاورزی را از بین ببرد اما در بسیاری از موارد جمعیت این حیوان به شدت افزایش یافته و تاثیرات ویرانگری بر محیط زیست منطقه گذاشته است. خطر اصلی که از ناحیه این حیوان ایجاد می‌شود پوست و غده‌های سمی آن است که موجب مرگ بسیاری از جانورانی می‌شود که از آنها و به‌خصوص از بچه‌وزغ‌ها تغذیه می‌کنند.
سموم ویرایش
این حیوان ترکیباتی به نام بوفوتوکسین را به عنوان یک راهکار دفاعی در غدد خود تولید میکند که برای بسیاری از جانوران سمی است و حتی مواردی از مرگ انسان هم بر اثر خوردن این وزغ گزارش