در دهه‌ی 60، مدارس به صورت سنتی و استوار بر انضباط بودن و نظام منظم تدریس می‌شدند. دانش‌آموزان بیشتر به تئوری و حفظ کتاب‌ها متمایل بودند و بخشی از آموزش‌ها در روش‌های سنتی و تکراری انجام می‌شد. اما در دهه‌ی 80 با ورود فناوری و تغییرات اجتماعی، مدارس به سمت آموزش مهارت‌های عملی و کاربردی رفتند. از طرف دیگر، رویکردهای تدریس نوآورانه و تعاملی به جای تکرار و حفظ مطالب بیشتر مورد استفاده قرار گرفت. همچنین، توجه بیشتری به انگیزش و توانایی‌های شخصی دانش‌آموزان شد و همکاری و تعامل بین دانش‌آموزان و معلمان اهمیت بیشتری پیدا کرد.