در این اثر، عباس کیارستمی، به مفهوم «تنهایی» در تصویری برآمده از جریان زندگی و حیات در طبیعت می پردازد و برای بیان احساساتش، از تمام ویژگی های یک اثر مینیمالیستی همچون سادگی و بی پیراگی بهره می برد.
در اینجا، تنه درخت به صورت جزئی و ناقص در پس زمینه ای پوشیده از برف به نمایش در آمده، و درخت به مثابه موجودی ذهنی، تنها در تخیل بیننده کامل می شود. و بدین صورت، مخاطب به تجربه ای تازه از شناخت فرم و فضا و طبیعتی متافیزیکی دعوت می شود.