متولد لنگرود است و مهم‌ترین خواننده‌ی بیاتِ تهران و تاریخِ زنده‌ی هر آن‌چه در جامعه‌ی باربد گذشته است. دیدار با «محمد منتشری» - استاد آوازخوان- به لطفِ «علی مغازه‌ای» - منتقد و پژوهشگر موسیقی- فراهم شد و این بخت پدید آمد تا شاگردِ دردانه‌ی «اسماعیل مهرتاش» از خاطره‌هایش از تئاتر بگوید و از هفتاد سال حضورش در صحنه‌ی موسیقی ایران. خواننده‌ی پیش‌کسوت در این گفت‌وگو برخلافِ رسمِ معمول با صراحتی بی‌نظیر به انتقاد از استادانی می‌پردازد که حالا (خوش‌بختانه یا متاسفانه) برخوردی اساطیری با آنان می‌شود و میانِ ستایش‌های به‌حق، راه را برای هرگونه نظرِ مخالفی می‌بندد. او هم‌چنین دهه‌ها بعد از مرگِ استادش (مهرتاش)، با مهری فراوان از او سخن می‌گوید و دفاعی تمام‌قد از شمعِ مرده‌اش میکند. «محمد منتشری» از دورانی طلایی می‌گوید که او بود و محمدرضا شجریان و عبدالوهاب شهیدی و جمال وفایی. این گفت‌وگو را ببنید و ما را از نظراتتان بهره‌مند کنید.