این جمله نشان دهنده این است که در مواقع سخت و دشوار، همچنان اشک های غم و ناراحتی می‌ریزیم اما به مرور زمان، درد و زخم‌هایمان تدریجا شفا می‌یابند و بهبود پیدا می‌کنند. این جمله نشان دهنده امید و ایمان به این است که هر چیزی با زمان و صبر بهبود خواهد یافت و روزی روزگاری دردها و مشکلات ما نیز خواهند گذشت.