نوروز را به هموطنان عزیزم و همه‌ی کسانی که در حوزه تمدنی ایران این روز را گرامی می‌دارند تبریک می‌گویم.
سال 1399 سال سخت و تلخی بود. کرونا بسیاری از خانواده های عزیز را داغدار کرد. بسیاری از بزرگان کشور را از دست دادیم و در سوگ آنان نشستیم. با تعطیلی بسیاری از کسب و کارها فقر و تنگدستی کم سابقه‌ای بر ایران چیره شد. و سطح عمومی قیمت همه کالاها و خدمات افزایش یافت. به نحوی که زندگی برای بسیاری از هموطنان بسیار سخت شده‌است. البته بی‌تدبیری‌ها و اختلاف‌های میان مجلس و دولت نیز تاثیر زیادی بر سخت ترشدن اوضاع داشته و بسیاری از مردم را خسته و بی انگیزه کرده‌است.
با این وجود، بر من و توست که برای آبادانی و سرفرازی ایران عزیزمان کمر همت ببندیم و خسته نشویم. کشور و سرنوشت فرزندانمان چیزی نیست که با بی‌توجهی بتوانیم از کنار آن بگذریم. نوروز برای من نشانی از سلام دوباره خدا به آفریده‌‌گان گنه‌کارش بر روی کره خاکی دارد. و یادآور آفرینش دوباره‌ی هستی است. از همین رو، همواره همراه با شور و شوق بوده‌است. خدای بزرگ با خلق دوباره‌اش به ما راه نشان میدهد که همیشه می‌شود اصلاح کرد. و همواره می‌تون شادی را دوباره بوجود آورد.
ایران نه تنها به مثابه خاک و سرزمین که به مفهوم میراث معنوی و ثروت تمدنی ما مدتی است که به تاریکخانه ذهن بسیاری از ما سپرده شده‌است. ساختمانهای بدقواره، شهرهای عبوس، محیط‌های ناآشنا، فضاهای رها از ارتباط انسانی، گذرگاه‌های بی‌روح، کوچه‌های بی‌شادی، طبیعت دست‌کاری شده، چرخ‌های زنگ‌زده و از حرکت بازمانده، رابطه‌های تلخ و سرکش آدم‌ها، همه نشانه از حال بد روزگار دارند. حالا، نورز صلای بیدار باش میدهد که ای همه ایرانیان بیدار شوید. از ایران عزیزی که شما را در دامان مهر خویش