دکتر سروش، شاعری معاصر از ایران است که در شعر خود به تأثیرات و الهام‌گیری از ادبیات و فلسفه شرقی، به ویژه از آثار مولانا بسیار علاقه‌مند است. در این شعر، او به مولانا اشاره کرده و اظهار میکند که به خاطر او و عشقی که از او به دست می‌آورد، مجددا عاشقانه می‌شود و عشق و احساساتش به نوعی دوباره زنده می‌شود. این تجربه به عنوان یک تجربه عمیق و شگفت‌انگیز درونی توصیف شده است که شاعر از آن به عنوان منبع الهام و تأثیر بی‌پایان بر شعر خود یاد میکند.