در این دکلمه شاعر با احساس و اشک‌هایش از جدایی و غم از دوست یا عشق خود سخن می‌گوید. او ابراز میکند که بدون حضور عشقش، زندگی وجودی برای او نخواهد داشت و باید برود تا این احساس درونی را تحمل نکند. این شعر با اشعاری که در زمینه عشق و احساسات ناب از دست دادن عزیزان نوشته می‌شود، همخوانی دارد.