در سال 1865، بافت مو و شینیون به عنوان یکی از مهمترین روش‌های زیبایی برای عروسان بود. این هنر بافت مو به نوعی هنر صفایی و بافت شینیون که در آن از چندین نوع گل و گیاه استفاده می‌شد، به عروسان شکوه و جلال می‌بخشید. این تکنیک‌های بافت مو و شینیون نیاز به توانایی هنری و دقت بالا داشت و آموزش آنها برای عروسان و پارچه‌بافان بسیار مهم بود.