در این شعر زیبا، احمد بابایی به حاج قاسم اشاره میکند که قبله دینی او بوده است ولی او دیگر زنده نیست. با این حال، قبله او همچنان در ذهن و قلب همه کسانی که او را دوست دارند و ارزش می‌دانند زنده است و نماد ازگذشته و ارزشمندی‌هایی که به ما یاد داده است. این شعر نشان‌دهنده‌ی ارتباط عمیق بین حاضر و گذشته و نیز اهمیت و ارزش افراد مربوط به گذشته ما است.