غزل 103 از دیوان حافظ، در آن حضور دوستداران و وصل با عشق به تجلی عظمت الهی توصیف شده است. حافظ در این غزل، به یاد دوستداران می‌افتد و لحظات وصل و عشق را به یاد می‌آورد. او از زمان و روزگار به عنوان فرصتی برای ارتباط با دوست داران خود یاد می‌کند و در انتها از باد می‌خواهد از وصال و دوستداری خبر بدهد. این غزل با زبانی زیبا و شیرین احساسات عشق و وصال را به تصویر می‌کشد.
ژانر:
برای ارسال نظر وارد حساب کاربری خود شوید ورود/عضویت
