در این غزل، حافظ به زیبایی و لذت باده اشاره می‌کند و می‌گوید که صوفی‌ها همچون باده، به اندازه‌ای که می‌خورند از آن لذت می‌برند. او این مفهوم را به عشق و شور و شوقی که در دل صوفی‌ها و عاشقان حاضر است، تشبیه کرده است. این غزل نمایانگر نیاز و شور و شوق دائمی عاشقانه و صوفیانه‌ی حافظ است.
ژانر:
برای ارسال نظر وارد حساب کاربری خود شوید ورود/عضویت
