روایتِ نجاتِ خانه‌ای که سال‌ها متروکه بود

خانه نیما یوشیج، در طول نیم دهه گذشته دردسرهای زیادی داشته؛ خوشی‌های خانه را می‌توان به هفت دهه قبل برگرداند، زمانی که نیما زمین خانه را در سال ۲۷ خرید و بیشترین دوره زندگی خود را در کنار خانواده در آن سپری کرد. همسایگی او با جلال آل احمد و سیمین دانشور این خوشی را بیشتر کرد، وقتی محلۀ دزاشیب پاتوقِ شعر و فرهنگ شد. خانه نیما سال ۸۰ در فهرست آثار ملی به ثبت رسید اما بی‌توجهی به خانه هم از همان زمان آغاز شد؛ متروکه شدن خانه، خروج از ثبت بنا، مالکی که یک بار به فکر تخریب خانه افتاد و بار دیگر قصد ایجاد سفره‌خانه در آن را کرد تا در نهایت با پیگیری‌ها بار دیگر خانه ثبت و این بار شهرداری آن را خرید. با پایان مرمت خانه نیما، یک روز بعد از سالروز تولد او در ۲۲ آبان سازمان زیباسازی و متولیان شهری خانه را با نامِ «خانه موزه نیما» و به صورت نمادین افتتاح کردند، اما هنوز فکر دقیقی برای کاربری دائم بنا نکرده‌اند، هر چند در طرح‌هایشان فکر ایجاد گذری فرهنگی با موضوعیت شعر را در سر می‌پرورانند تا فاصله ۲۰۰ متری خانه نیما و خانه سیمین و جلال را مانند سال‌های دورِ حضور آن‌ها در محلۀ دزاشیب تهران به پاتوق شعر و ادبیات تبدیل کنند.