دو غزل پاییزی از صائب تبریزی

شاخ چون دستِ کریمان شد زرافشان از خزان؛ در زرِ خالص زمین گردید پنهان از خزان. خاک را دامانِ پر زر می‌کند فصلِ خزان؛ بادها را کیمیاگر می‌کند فصلِ خزان.