غزل شماره ۸۷ یکی از زیباترین غزلیات حافظ است که هر شنونده ای را در آتش نهفته خود میسوزاند.
(کاین آتش نهفته که در سینه من است
خورشید شعله ایست که در آسمان گرفت
میخواست گل دم زند از رنگ و بوی دوست
از غیرت صبا نفسش در دهان گرفت)
ژانر:
برای ارسال نظر وارد حساب کاربری خود شوید ورود/عضویت