سینمآری 9/ The Dark Knight Rises

«جاودانگی» با تمام تسلی‌بخشی‌هایش، آنگاه که به دیرینگی در رنج منتهی می‌شود، می‌تواند رعب‌انگیزترین مفهومی باشد که در اندیشۀ بشر حضور دارد. ابدیت یافتن حصار یأس و تکرار هرروزۀ جهانی درونی که به خاکستر رنج آغشته است، به سلاخی روح می‌ماند و عاطفه. پیر شدن به پای اندوه و زیستن تا آستانۀ مرگ در محیطی که روان انسان در آن رنج می‌کشد، نقض روشن آزادگی مطلوب بشریت است. اسارت در بند ترس‌ها و عادت‌ها همان مهلک‌ترین ورطه‌ای است که در آن بیش از همه‌چیز، «روح» است که پیر می‌شود. و آنگاه زیستن با روحی فرتوت و ناتوان چگونه ممکن خواهد بود؟ . بی آنکه از سقوط واهمه‌ای داشته باشی به فرار از تنگنای اندوهت بیندیش و ابدیت روحت را به آرامش رهایی و آزادگی آغشته کن. تو خود، آفریدگآری