غزل 301 - حافظ - ای دل ریش مرا با لب تو حق نمک

ای دل ِ ریش ِ مرا با لب ِ تو حق ِ نمک! حق نگه دار که من می‌روم الله معک، تویی آن گوهر ِ پاکیزه که در عالَم ِ قدس، ذکر ِ خیر ِ تو بوَد حاصل ِ تسبیح ِ مَلک، در خلوص ِ مَنت ار هست شکی تجربه کن، کس عیار ِ زر ِ خالص نشناسد چو محک، گفته بودی که شَوم مست و دو بوست بدهم، وعده از حد بشد و ما نه دو دیدیم و نه یک!