غزل 7 - حافظ شیراز - ساقیا برخیز و دَردِه جام را

ساقیا برخیز و دَردِه جام را خاک بر سر کُن غم ِ ایّام را! گر چه بدنامی‌ست نزد ِ عاقلان، ما نمی‌خواهیم ننگ ِ نام را: ساغر ِ می بر کف‌ام نِه! تا زِ سر بَرکَشَم این دَلق ِ اَزرَق فام را. باده دَردِه! چند از این باد ِ غرور؟ خاک بر سر نفس ِ بَد فرجام را! دود ِ آه ِ سینه‌یِ سوزان ِ من سوخت این افسرده‌گان ِ خام را. محرم ِ راز ِ دل ِ شیدا یِ خویش کَس نمی‌بینم زِ خاص و عام را. # با دلارامی مرا خاطر خوش است ک‌از دل‌ام یک‌باره بُرد آرام را. ننگرَد دیگر به سَروْ اندر چمن هر که دید آن سَرو ِ سیم اندام را. صبر کن حافظ به سختی روز و شب تا بیابی مُنتَها یِ کام را! غزل 7 از کتاب حافظ شیراز احمد شاملو اجرا: سهیل قاسمی