غزل 12 - حافظ شیراز - ای فروغ ِ ماه ِ حُسن از رو یِ رَخشان ِ شما

ای فروغ ِ ماه ِ حُسن از رو یِ رَخشان ِ شماآب ِ رو یِ خوبی از چاه ِ زنَخ‌دان ِ شما!عَزم ِ دیدار ِ تو دارد جان ِ بر لب آمدهبازگردد یا برآید؟ چیست فرمان ِ شما؟#ای صبا! با ساکنان ِ شهر ِ یار از ما بگویک‌«ای سَر ِ حق ناشناسان گویِ میدان ِ شما!گر چه دوریم از بساط ِ قُرب، همّت دور نیستبنده‌یِ شاه ِ شُمائیم و ثناخوان ِ شما.عمر تان باد و مراد، ای ساقیان ِ بزم ِ جَم!گر چه جام ِ ما نشد پُر مِی به دوران ِ شما.»#ای شهنشاه ِ بلنداختر! خدا را، همّتیتا ببوسم هم‌چو گَردون خاک ِ ایوان ِ شما.کَس به دوْر ِ نرگس‌ات طَرْفی نَبَست از عافیَت،بِهْ که نفروشند مَستوری به مَستان ِ شما. بخت ِ خواب‌آلود ِ ما بیدار خواهد شد مَگَر،زان که زَد بر دیده آب از رو یِ رَخشان ِ شما.کِی دهد دست این غَرَض، یا رب، که هم‌دستان شوندخاطر ِ مجموع ِ ما، زلف ِ پریشان ِ شما؟با صبا همراه بفرست از رُخ‌ات گُل‌دَسته‌ئیبو که بوئی بشنویم از خاک ِ بستان ِ شما.می‌کند حافظ دعائی، بِشنو آمینی بگو: روزی‌یِ ما باد لعل ِ شکَّرافشان ِ شما!