غزل 31 - حافظ شیراز - بِنال بُلبل اگر با من‌ات سر ِ یاری ست

بِنال بُلبل اگر با من‌ات سر ِ یاری ست که ما دو عاشق ِ زار ایم و کار ِ ما زاری ست. در آن هوا که نسیمی وَزَد زِ طُرّه‌یِ دوست چه جایِ دَم زدن از نافه‌هایِ تاتاری ست؟ - نبسته‌‌اند در ِ توبه، حالیا برخیز که توبه وقت ِ گُل از عاشقی، گنه‌کاری ست: بیار باده که رنگین کنیم جامه‌یِ زَرق که مست ِ جام ِ غرور ایم و، نام، هُش‌یاری ست! تو را چه سود که داری لباس ِ سبز و کبود؟ - که نور ِ مِهر، منزّه زِ نقش ِ زنگاری ست! قلندران ِ حقیقت به نیم جو نخرند قبایِ اطلس ِ آن‌کس که از هنر عاری ست. # سحَر، کرشمه‌یِ وصل‌ات به خواب می‌دیدم - زهی مراتب ِ خوابی که به زِ بیداری ست! خیال ِ زلف ِ تو پختن نه کار ِ خامان است که زیر ِ سلسله رفتن طریق ِ عیّاری ست. جمال ِ شخص نه چشم است و زلف و عارض و خال: هزار نکته در این کار و بار ِ دل‌داری ست! لطیفه‌ئی ست نهانی و عشق از آن خیزد که نام ِ آن نه لب ِ لعل و خطّ ِ زنگاری ست! # جفایِ دوست به غایت رسید و، می‌ترسم که انتهایِ جفا ابتدایِ بیزاری ست. دل‌اش به ناله میازار و ختم کن، حافظ! که رستگاری ِ جاوید در کم‌آزاری ست. غزل 31 از کتاب حافظ شیراز احمد شاملو اجرا: سهیل قاسمی