رنج های ما و صبر دیگران!

همه ما در زندگی رنج کشیده ایم، رنج های متفاوت به دلایل متفاوت! اما نباید رنج و سختی هایی که متحمل شده ایم باعث شود که از اطرافیانمان متوقع شویم. نباید توقع داشته باشیم که دیگران آنها را برای ما جبران کنند! یا رفتارهای مارا تحمل کنند چرا که من آدم سختی کشیده ای هستم. متأسفانه این رفتار در فرهنگ ما رایج است و خیلی هم عادی به نظر می رسد. اما در روانشناسی این رفتار باج گیری عاطفی نامیده می شود و معمولاً باعث عذاب وجدان فرد می شود. مادری که به خواسته خودش بچه دار شده و به طور طبیعی و بر حسب وظیفه برای بزرگ کردن فرزندش سختی هایی را متحمل شده، اما در مواقع خاص از این موضوع استفاده میکند و فرزندش را دچار عذاب وجدان می کند؛ من مادرت هستم! کلی برای تو سختی کشیده ام! بخاطر بزرگ کردنت جوانی ام را گذاشته ام! ولی الان کوچکترین حرفی که میزنم به من میگویی در زندگی من دخالت میکنی و همیشه همسرت را به مادرت ترجیح میدهی. یا مثلاً فردی که بخاطر انتخاب اشتباهش یا هر اشتباه دیگر، ازدواج اشتباهی داشته و به طلاق منجر شده! بخاطر شرایطش بسیار متوقع شده و به اطرافیانش عذاب وجدان میدهد. اینکه به صورت موردی و در زمان کوتاه چنین توقعی داشت هیچ اشکالی ندارد، همه ما بخاطر عشق و علاقه به عزیزامان داریم و از روی انسان دوستی در شرایط خاص آنها را درک و با آنها مدارا میکنیم که خیلی هم خوب است. اما نباید این رفتار در بلند مدت اتفاق بیفتد و برای فرد به صورت عادت و برای ما به شکل وظیفه باشد. نباید اجازه دهیم که رنج های فرد دیگری به ما آسیب بزند. همه ما باید بدانیم هر کسی مسئول رنج های زندگی خودش است و باورهای اشتباه که باعث عذاب وجدان و حال بد می شود را از ذهنمان بیرون کنیم.