غزل 7 حافظ - صوفی بیا که آینه صافیست جام را

صوفی! بیا که آینه صافی‌ست جام را تا بنگری صفا یِ می ِ لعل‌فام را راز ِ درون ِ پرده زِ رندان ِ مست پرس ک‌این حال نیست زاهد ِ عالی‌مقام را عنقا شکار ِ کَس نشود. دام بازچین! ک‌آن جا همیشه باد به دست است دام را در بزم ِ دوْر یک دو قدح درکش و برو یعنی طمع مدار وصال ِ دوام را ای دل شباب رفت و نچیدی گُلی زِ عیش پیرانه سر مَکُن هُنَری ننگ و نام را در عیش ِ نقد کوش که چون آب‌خور نماند آدم بِهِشت روضه‌یِ دارالسّلام را ما را بر آستان ِ تو بس حقّ ِ خدمت است ای خواجه بازبین به ترحُّم غلام را