غزل 8 حافظ - ساقیا برخیز و درده جام را

ساقیا! برخیز و دَردِه جام را خاک بر سر کُن غم ِ ایّام را ساغر ِ می بر کف‌ام نِه تا زِ بَر بَرکَشَم این دَلق ِ اَزرَق‌فام را گر چه بدنامی‌ست نزد ِ عاقلان، ما نمی‌خواهیم ننگ و نام را باده دَردِه! چند از این باد ِ غرور خاک بر سر نفس ِ نافرجام را دود ِ آه سینه‌یِ نالان ِ من سوخت این افسرده‌گان ِ خام را محرم ِ راز ِ دل ِ شیدا یِ خود کَس نمی‌بینم زِ خاص و عام را با دل‌آرامی مرا خاطر خوش است ک‌از دل‌ام یک‌باره بُرد آرام را