سکانس تنهایی از حسین کلام با زبان بغدادی
در این سکانس، حسین کلام تنها در خیابان های شهر بغداد قدم می زند و با زبان بغدادی با خودش حرف می زند. او در این لحظات تنهایی و غربت، خواسته ها و اندوه های خود را به زبان بغدادی ابراز می کند و بر خاطرات گذشته و آرزوهای پیش رو فکر می کند. این سکانس نه تنها تنهایی و درونگرایی حسین را نشان می دهد، بلکه نگاهی عمیق به زبان و فرهنگ بغدادی و ارتباط آن با احساسات و فکرهای او است.
ژانر:
برای ارسال نظر وارد حساب کاربری خود شوید ورود/عضویت
