آدم ها گاهی می شکنند... ولی این طوری نیست که شکستن شان صدای تِق داشته باشد..

آدم ها گاهی می شکنند... ولی این طوری نیست که شکستن شان صدای تِق داشته باشد... و همه بفهمند که فلانی... فلان روز... فلان جا شکست!... شکستن آدم ها را شاید فقط بشود دیـد... از خنده های یهویی شان که وسط جمع تحویل اطرافیان می دهند... یا حتی توی آینه به خودشان... از تعداد موهای سفیدشان که یهو در گوشه ای از سرشان پیدا میشود... و شاید هم از قیافه شان که کمرنگ تر می شود. و خودشان که هر چه پرهیاهوتر می شوند در ظاهر... در کنج شان بیشتر چال می شوند... و بی صداتر و آرام تر از همیشه شان... شکستن آدم ها را نمی شود شنید می شود دیــد ... که فلانی نه دیگر مثل قبلش... و نه دیگر مثل خودش... هیچ کدام نیست... Hadi