گردشگری پايدار در عمل (واگشايی ناسازه‌ها)

گردشگری پایدار مفهومی است که در دهۀ 1980 با ترکیب توسعۀ پایدار و گردشگری شکل گرفت و به‌سرعت توجه محققان و سیاست‌گذاران را جلب کرد. این ایده براساس این نگرانی است که فعالیت‌های انسانی می‌توانند به سیستم‌های طبیعی آسیب بزنند و بقای انسان را به خطر بیاندازند. ازجمله پیشگامان این تفکر، کارلوویتز در قرن هجدهم بود که به اهمیت حفظ منابع طبیعی پرداخت. با توجه به افزایش آگاهی عمومی از مشکلات زیست‌محیطی در دهه‌های 1960 و 1970، مفهوم توسعۀ پایدار و سپس گردشگری پایدار شکل گرفت. این نوع گردشگری ابتدا به‌عنوان جایگزینی برای گردشگری انبوه مطرح شد، اما به‌تدریج به این نتیجه رسیدند که مدیریت مناسب و نه صرفاً مقیاس، تعیین‌کنندۀ اثرات منفی گردشگری است. به‌رغم پیشرفت‌های نظری، همچنان شکاف بزرگی بین تئوری و عمل در این حوزه وجود دارد و گردشگری انبوه همچنان رشد چشمگیری دارد، که نیاز به اقدامات جدی‌تر در جهت پایداری را نشان می‌دهد. این اثر به‌عنوان یک راهنمای عملی برای توسعۀ پایدار گردشگری، به کار دست‌اندرکاران، دانشجویان و پژوهشگران در زمینه‌های مرتبط می‌آید.