شعری به عنوان شرح حال خود با عنوان «تا آموختن آموختم»

«....تا آموختم » چون دل، تنم فرسود تا آموختن آموختم آسان نبد، عمرم بشد تا سوختن آموختم دلهای سوزان و پریش، از نوگلان خوش نفس آنقدر سوزانده دلم، کافروختن آموختم بی مهری و جور و جفا از ناکسان روزگار دیدم، نگفتم با کسی، لب دوختن آموختم برآخته تیغ جفا، برجای چتری از وفا دیدم ولی مهر همه، برتوختن آموختم اموختم من گنج زر، پاک از گنه، اندوختن گنج قناعت را به خود، اندوختن، آموختم بهر خرید گوهر علم و هنر، فضل و خرد لذات عالم را سبک، بفروختن آموختم گفتم ببینید این همه زیب و فر هستی به چشم اما به هر دو دیده‌ام، بردوختن آموختم من سوختم بهر شما تا ساختم فردایتان عمری‌ست من، با ساختن، هم سوختن آموختم این کسوت فاخر امیر، آسان نشد زیب تنم چون دل، تنم فرسود تا آموختن آموختم تقدیم به تمام معلمان راستین امیر لنگرودی معلمی شیفته دانایی و معرفت