آموزش زبان انگلیسی در سال ۱۹۱

۱ میلادی از طریق کتب درسی و مدارس به شیوه سنتی و به محضر دانشجویان ارائه می‌شد. برنامه‌های آموزشی در آن زمان بر اساس گرامر و ترجمه بود. دانشجویان باید لغات و قواعد گرامری را حفظ کنند. تا اینکه به طریقه‌های نوین و فعال یادگیری زبان مانند گفتاری، شنیداری و خوانداری تاکید شد و روش‌های تعاملی مورد توجه قرار گرفت.