شبم از بی ستارگی شب گور

شبم از بی ستارگی شب گور شبم از بی ستارگی ، شب گور / در دلم پرتو ستاره ی دور / آذرخشم گهی نشانه گرفت / گه تگرگم به تازیانه گرفت / بر سرم آشیانه بست كلاغ / آسمان تیره گشت چون پر زاغ / مرغ شب خوان كه با دلم می خواند / رفت و این آشیانه خالی ماند / آهوان گم شدند در شب دشت / آه از آن رفتگان بی برگشت...