غزل 17 - حافظ - سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت
سینه از آتش ِ دل در غم ِ جانانه بسوخت، آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت، تنم از واسطه ی دوری ِ دلبر بگداخت، جانم از آتش ِ مِهر ِ رخ ِ جانانه بسوخت، سوز ِ دل بین که ز بس آتش ِ اشکم دل ِ شمع، دوش بر من ز سر ِ مِهر چو پروانه بسوخت، آشنایی نه غریب است که دلسوز ِ من است، چون من از خویش برفتم دل ِ بیگانه بسوخت!
ژانر:
برای ارسال نظر وارد حساب کاربری خود شوید ورود/عضویت
