این جمله از خسرو شکیبایی به دقت معنایی عمیق دارد. او با این جمله می‌خواهد به ما یادآوری کند که اغلب افراد وقتی از خودشان می‌پرسند چطوری هستند، بیشترین میزان از خودشان خوبی را نشان می‌دهند، حتی اگر وضعیت واقعی آن‌ها متفاوت باشد. او این پیام را می‌دهد که باید به خودمان و دیگران با صداقت نگاه کنیم و نپذیریم که فقط نظر خوبی از خودمان داشته باشیم.

پاسخ به

×