لایو - اجرای غزل 111 حافظ

در نشست زنده اینستاگرامی جناب حبیب نبوی، غزل 111 حافظ. عکس ِ رو یِ تو چو در آینه‌یِ جام افتاد، عارف از خنده‌یِ می در طمع ِ خام افتاد حُسن ِ رو یِ تو به یک جلوه که در آینه کرد این‌همه نقش در آیینه‌یِ اوهام افتاد این‌همه عکس ِ می و نقش ِ نگارین که نمود، یک فروغ ِ رُخ ِ ساقی‌ست که در جام افتاد غیرت ِ عشق، زبان ِ همه خاصان بِبُرید ک‌از کُجا سِرّ ِ غم‌اش در دَهَن ِ عام افتاد؟ من زِ مسجد به خرابات نه خود افتادم این‌ام از عهد ِ اَزَل حاصل ِ فرجام افتاد چه‌کند ک‌از پی ِ دوران نرود چون پرگار هر که در دایره‌یِ گردش ِ ایّام افتاد در خَم ِ زلف ِ تو آویخت دل از چاه ِ زنَخ آه ک‌از چاه برون آمد و در دام افتاد! آن، شُد ای خواجه! که در صومعه باز اَم بینی کار ِ ما با رُخ ِ ساقی و لب ِ جام افتاد زیر ِ شمشیر ِ غم‌اش رقص‌کنان باید رفت ک‌آن که شد کشته‌یِ او، نیک‌سرانجام افتاد هر‌دم‌اش با من ِ دل‌سوخته لُطفی دِگَر است این گِدا بین! که چه شایسته‌یِ‌انعام افتاد! صوفیان، جُمله حریف‌اند و نَظَرباز، ولی زْ‌این میان، حافظ ِ دل‌سوخته بَدنام افتاد!