آن شکر خنده که پر نوش دهانی دارد

آن شکر خنده که پر نوش دهانی دارد نه دل من که دل خلق جهانی دارد به تماشای درخت چمنش حاجت نیست هر که در خانه چُنو سرو روانی دارد کافران از بت بی جان چه تمتع دارند باری آن بت بپرستند که جانی دارد ابرویش خَم به کمان ماند و قد راست به تیر کس ندیدم که چنین تیر و کمانی دارد علت آن است که وقتی سخنی می گوید ورنه معلوم نبودی که دهانی دارد حجت آن است که وقتی کمری می بندد ور نه مفهوم نگشتی که میانی دارد ای که گفتی مرو اندر پی خونخواره خویش با کسی گوی که در دست عنانی دارد عشق داغی است که تا مرگ نیاید نرود هر که بر چهره از این داغ نشانی دارد سعدیا کشتی از این موج به در نتوان برد که نه بحری است محبت که کرانی دارد