حجاب و نامحرم

تو ای زن ایرانی، ای دخت نو باوه ایران، تو جواهرِ ارزشمندی هستی که در تنها مملکت شیعه جهان زندگی می کنی، تو مانند دُری در صدف هستی، تو گوهر نایابی هستی که فقط در پوشش و حجاب مادری خود می توانی محفوظ و سربلند بمانی و خواهی ماند. هر زنی دوست دارد تا در تملُکِ روح یک مرد واقعی باشد، و هر گاه این اتفاق محقق شود زن از زن بودنش لذت می برد، زنان با حجاب، تافته جدا بافته ای هستند که می توانند مانع از نگاه مردان به خود شوند، در چنین حالتی است که مردها هم اگر بتوانند بیش از یک زن اختیار کنند، اما آنها فقط همین زنان را دوست دارند، این زنان با حجاب، که تافتهِ جدا بافته ای هستند، می توانند مانع از نگاه شوهر خود به زنان دیگر شوند، و تساوی حقوق زن و مرد اینچنین می تواند به مرحله عمل در آید، و گرنه قوانین اجتماعی همه برای نقض شدن نوشته می شوند، و فیمینیسم هم جز همین قوانین است. به زبانی ساده تر زن همچون آینه ای است که با حجاب و عفافِ خود، می تواند مرد را غیر مستقیم وادارد، که اگر بیشتر آن را تمیز کند نتیجتا، بهتر می تواند خودش را در آینه ببیند، و بهتر می تواند روح همسر خود را با عشق و راستی و پاکی اخلاق، و محبت های مردانه با معنویات زندگی سیراب کند.