مناجات شعبانیه، تجلی محبت معبود | استاد مجاهدی

مُناجات شَعبانیه مناجاتی از حضرت علی علیه السّلام است که امامان معصوم علیهم السّلام پس از او نیز آن را قرائت می‌کردند. این مناجات را نمونه‌ای از تضرع و وصف حال برگزیده‌ترین بندگان صالح خدا به‌شمار آورده‌اند. شیعیان غالباً مناجات شعبانیه را در ماه شعبان می‌خوانند. نیایش مناجات شعبانیه از امام علی علیه السّلام نقل شده و بنابر روایات، امامان معصوم علیهم السّلام بر قرائت آن در ماه شعبان اهتمام داشته‌اند. میرزا جواد ملکی تبریزی، عارف شیعی، این مناجات را حاوی علوم فراوانی در چگونگی رفتار بنده در رابطه خدا، ادب دعا و استغفار معرفی کرده است. به گفته شهید مرتضی مطهری انسان با قرائت این دعا، روح نیایش در اسلام را می‌فهمد و این دعا جز عرفان، محبّت و عشق به خدا و معنویت، چیز دیگری نیست. او همچنین این مناجات را در سطح ائمه علیهم السّلام دانسته و معتقد است در این دعا تعبیراتی است که فهم آنها برای ما مشکل است از جمله: «الهی! هَبْ لی کمالَ الْانْقِطاعِ الَیک وَ انِرْ ابْصارَ قُلوبِنا بِضِیاءِ نَظَرِها الَیک حَتّی تَحْرِقَ ابْصارُ الْقُلوبِ حُجُبَ النّورِ فَتَصِلَ الی مَعْدِنِ الْعَظَمَةِ وَ تَصیرَ ارْواحُنا مُعَلَّقَةً بِعِزِّ قُدْسِک... الهی وَ الْحِقْنی بِنورِ عِزِّک الْابْهَجِ فَاکونَ لَک عارِفاً وَ عَنْ سِواک مُنْحَرِفاً.» سند مناجات شعبانیه در منابع دعایی شیعه از ابن خالویه نقل شده است و او نیز به صورت مرسل آن را از امام علی علیه السّلام نقل کرده است. این مناجات در مفاتیح الجنان نیز آمده است. علامه مجلسی سند مناجات شعبانیه را معتبر دانسته است. شخصیت راوی راوی مناجات شعبانیه، علی بن محمد بن یوسف بن مهجور فارسی، مکنی به «ابن خالویه» است. او از مشایخ نجاشی بوده است. نجاشی او را از س