ماهنامه سینمایی فیلم - بهترین بازی‌های دهه متیو مک‌کانهی - 06

رضا حسینی: وقتی کارنامه متیو مک‌کانهی را مرور می‌کنیم، نیمه اول دهه گذشته پربارترین سال‌های فعالیتش بوده است. او همان ابتدای دهه با دو کارگردان برجسته ریچارد لینک‌لیتر و ویلیام فریدکین به‌ترتیب در کمدی‌های سیاه «برنی» و «جو قاتل» کار کرد که در دومی بازی‌اش بیش‌تر مورد توجه قرار گرفت. با فیلم مستقل «ماد» (جف نیکولز، ۲۰۱۲؛ که در بخش رقابتی جشنواره کن روی پرده رفت) بسیار تحسین و دیده شد؛ و پس از دو بازی خوب دیگر از جمله در «مجیک مایک» (استیون سودربرگ، ۲۰۱۲) با ایفای نقش ران وودروف (بر اساس شخصیت واقعی یک بیمار مبتلا به ایدز که دست به قاچاق داروهایی می‌زند که به بهبودی‌اش کمک می‌کنند) در «باشگاه مشتریان دالاس» (ژان‌مارک ولی، ۲۰۱۳) به اوج کارنامه‌اش رسید و انبوهی از جوایز از جمله گلدن گلوب و اسکار را برنده شد. به‌راحتی می‌شود از این بازی او به عنوان بهترین نقش‌آفرینی او نام برد، به‌خصوص که حدود ۲۲ کیلوگرم وزنش را کاهش داد؛ ولی یک سال بعد در «میان‌ستاره‌ای» (کریستوفر نولان، ۲۰۱۴) نقشی را بازی کرد که در ظاهر به دشواری وودروف نبود ولی فرازوفرودهای احساسی و چالش‌های فیزیکی‌اش دست‌کمی از آن نداشت. حالا که شش سال گذشته است با اطمینان بیش‌تری می‌توان گفت «میان‌ستاره‌ای» در رشته‌های مختلفی آن طور که باید قدر ندید.