تا بود بار غمت بر دل بیهوش مرا

تا بود بار غمت بر دل بیهوش مرا سوز عشقت ننشاند زجگر جوش مرا نگذرد یاد گل و سنبلم اندر خاطر تا بخاطر بود آن زلف و بناگوش مرا شربتی تلخ تر از زهر فراقت باید تا کند لذت وصل تو فراموش مرا هر شبم با غم هجران تو سر بر بالین روزی ار با تو نشد دست در آغوش مرا بی دهان تو اگر صد قدح نوش دهند به دهان تو، که زهر آید از آن نوش مرا سعدی اندر کف جلاد غمت می گوید بنده ام بنده به کشتن ده و مفروش مرا